"Moed verzamelen"

Daar sta ik dan, met mijn wijsvinger op de deurbel. Een van de dingen die bij mijn werk horen, is dat ik vaker dan gemiddeld geconfronteerd word met verdriet. Maar in sommige situaties zie ik er toch soms meer tegenop dan in andere om voor mijn werk in gesprek te gaan met mensen. Een jong stel, met jonge kinderen, hadden mij een paar dagen hiervoor gebeld. Zij was ernstig ziek en het zou weleens kunnen dat zij deze strijd zou gaan verliezen, en zij beseften dat zij eigenlijk nog niets geregeld hadden voor een eventuele uitvaart. Of ik bij hen langs kon komen om dit samen met hen vorm te geven en voor te bereiden. De afspraak wordt gemaakt.

Na dit eerste telefoontje bij deze melding moet ik toch wel even slikken nu ik voor de deur sta.……Ik haal diep adem en bel aan. Al pratende leer ik het gezin een beetje kennen, Ik ben op een plek waar de toekomst voor dit gezin het verloren heeft. Het zullen een aantal bijzondere ontmoetingen met twee bijzondere mensen worden. De wensen en ideeën komen op tafel. Het gesprek gaat eerst vooral over sfeer en ambiance die ze zich voorstellen bij de uitvaart: “We willen liever het leven vieren dan treuren en haar ziekte en laatste zware maanden laten domineren.”

We zien elkaar nog een aantal keer. Stap voor stap leggen we alles vast: de kist, waarop de kinderen mogen tekenen en schilderen, het ontwerp van een mooie rouwkaart, het bloemenarrangement en het draaiboek voor de dag van de uitvaart.  Een dag voor haar overlijden, ben ik voor de laatste keer bij haar om samen de laatste dingen voor de uitvaart met haar door te nemen. Ze is dan nog zo helder, haar lichaam zo verzwakt, maar haar geest zo sterk.

…”Ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen tegen je als afscheid, ik ga nu weg, en morgen ben jij er niet meer, maar toch zeg ik nog geen vaarwel. Pas als mijn taak er op zit, Als de uitvaart zoals wij deze met elkaar vorm gegeven hebben, er op zit, pas dan zeg ik je vaarwel”. Wanneer zij de dag erna overlijdt, is er doordat alle uitvaartwensen zijn vastgelegd, meer ruimte voor het gezin om te rouwen. Ze weten precies wat er gaat gebeuren.

Op de dag van de uitvaart, na de condoleance, komt haar man naar mij toe en zegt. Ik heb vandaag heel veel mensen een knuffel gegeven. Ik ga jou er nu ook één geven en voegt de daad bij het woord. Ik weet nu zeker dat ik als er weer een “moeilijke” melding komt, ik geen moed meer zal hoeven te verzamelen.